همواره باید نسبت به کارهای خیر مراقبت کرد و کارهای بد را خُرد نشمرد. اگر کار انسان لنگ می زند انسان تحلیل کند چه دلی را سوزاند و یا نفرین چه کسی شاملش شد. یا اگر احساس می کند در نماز حضور قلب ندارد باید ببیند اشکال کارش از کجاست. امام سجاد در دعای ابوحمزه ثمالی می فرماید با هر کسی صحبت می کنم با نشاطم، اما زمانی که به نماز می آیم، حواسم پرت می شود و بی حالم. سپس یازده دلیل می آورد. یک جا می فرماید وقتی تکبیر می گویم صادقانه نمی گویم و در مقام کذب هستم لَعَلَّک وَجَدْتَنِی فِی مَقَامِ الْکَاذِبِین؛ به زبان تکبیر می گوییم، اما به دل نه. یا شاید در یک مجلس باطل گرایان نشستم، مجلسی که درون آن حرف های باطل زده می شود. لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی آلِفَ مَجَالِسِ الْبَطَّالِین. بنابراین باید حساب کنیم کجای کار را کم گذاشتیم و سریع جبران کنیم.